 |
| Μαξ Χέιντελ |
"Οι μεγάλες δημιουργικές Ιεραρχίες, κατά την διάρκεια των πρώτων Εποχών και Περιόδων, επιδρούσαν άμεσα στην ανθρωπότητα που εξελισσόταν ασυνείδητα. Υπήρχε μόνο μία κοινή συνείδηση σε ΟΛΑ τα ανθρώπινα πλάσματα* ένα ομαδικό πνεύμα για όλη την ανθρωπότητα, θα λέγαμε.
Στην Λεμούρια εποχή έγινε ένα καινούργιο βήμα. Τα σώματα σχηματίστηκαν οριστικά, αλλά έπρεπε να διαθέτουν θερμό, κόκκινο αίμα, πρωτού μπορέσουν να εμψυχωθούν και να γίνουν η κατοικία των ενοικούντων πνευμάτων.
Στην φύση τίποτα δεν γίνεται ξαφνικά. Θα κάνουμε λάθος αν φανταζόμαστε πως μ ένα φύσημα αέρα στα ρουθούνια θα μπορούσε να εισδύσει μια ψυχή σε μια εικόνα από πηλό και να την γαλβανίσει στην ζωή, ώστε να αποβεί ένα ευαίσθητο, σκεπτόμενο πλάσμα.
Το ατομικό πνεύμα ήταν πολύ αδύναμο, ανίσχυρο και αρκετά ακατάλληλο να καθοδηγήσει τον παχυλό φορέα του. Από αυτήν την άποψη, και τώρα ακόμη δεν είναι ακόμα πολύ ισχυρό. Σε κάθε προικισμένο παρατηρητή είναι φανερό πως σε μεγάλο βαθμό το θυμικό σώμα κυβερνά την προσωπικότητα απ' ό,τι το πνεύμα, ακόμη και στο παρόν στάδιο προόδου. Ωστόσο, κατά τα μέσα της Λεμούριας Εποχής, όταν η κατώτερη προσωπικότητα-το τριπλό σώμα-επρόκειτο να προικισθεί με το φως του Εγώ, το τελευταίο, αν αφηνόταν μόνο του,θα ήταν εντελώς ανίσχυρο να καθοδηγήσει το όργανό του.
Γι αυτό έπρεπε κάποιος πολύ περισσότερο εξελιγμένος να βοηθήσει το ατομικό πνεύμα και να προετοιμάσει βαθμιαία τον δρόμο για την πλήρη του ένωση με τα όργανά του. Μια αναλογία μπορεί να διαπιστώσει κανείς κατά την δημιουργία ενός καινούργιου έθνους, στο οποίο, ώσπου να γίνει ικανό να εκλέξει μόνο του μία ισχυρή κυβέρνηση, κάποια μεγαλύτερη δύναμη εγκαθιδρύει ένα προτεκτοράτο που το προφυλάσσει από εξωτερικούς κινδύνους και εσωτερικές απερισκεψίες. ¨Ένα τέτοιο προτεκτοράτο εδραιώθηκε τότε και στην εξελισσόμενη ανθρωπότητα από το πνεύμα της Φυλής, ενώ κάτι παρόμοιο συμβαίνει σήμερα στην σχέση ομαδικού πνεύματος και ζώων, αλλά με έναν κάπως διαφορετικό τρόπο.
Ο Γεχοβά είναι ο Ύψιστος. Είναι Θεός της Φυλής, θα μπορούσε κάποιος να πει, έχοντας κυριαρχία σε κάθε Μορφή. Είναι ο κεντρικός κυβερνήτης και η ύψιστη Δύναμη διατήρησης της μορφής, καθώς εξασκεί κανονική διακυβέρνηση σε αυτήν. Οι Αρχάγγελοι αποτελούν τα πνεύματα της Φυλής και καθένας ηγείται μιας ορισμένης ομάδας ανθρώπων. Αυτοί κυριαρχούν επίσης στα ζώα, ενώ οι Άγγελοι εξουσιάζουν τα φυτά.
Οι Αρχάγγελοι κυριαρχούν σε φυλές ή ομάδες ανθρώπων, καθώς και στα ζώα, επειδή αυτά τα δύο βασίλεια κατέχουν θυμικά σώματα˙ θεωρούνται ειδικευμένοι αρχιτέκτονες της θυμικής ύλης, επειδή η πυκνότερη σφαίρα της Ηλιακής Περιόδου αποτελείτο από αυτό το υλικό και η ανθρωπότητα εκείνης της περιόδου-οι σημερινοί Αρχάγγελοι-μάθαιναν να δομούν τους παχυλότερους φορείς τους από θυμική ύλη, όπως εμείς μαθαίνουμε τώρα να πλάθουμε τα σώματά μας από τα χημικά στοιχεία που συνιστούν την γήινη σφαίρα μας. ¨Άρα είναι εύκολα κατανοητό πως οι Αρχάγγελοι διαθέτουν ιδιαίτερα προσόντα για να βοηθήσουν τα κατοπινά κύματα ζωής στο πέρασμα τους από το στάδιο εκείνο εκμάθησης της δόμησης και του ελέγχου ενός θυμικού σώματος.
Για ανάλογες αιτίες οι Άγγελοι εργάζονται στο ζωτικό σώμα των ανθρώπων, των ζώων και των φυτών. Τα πυκνότερα σώματά τους αποτελούνται από αιθέρα και από το ίδιο υλικό συνίσταται η Σφαίρα Δ της Περιόδου της Σελήνης, τότε που εκείνοι ήταν άνθρωποι.
Έτσι, ο Γεχοβά και οι Αρχάγγελοί Του σχετίζονται με τις Φυλές κατά τρόπο παρόμοιο με του ομαδικού πνεύματος και των ζώων. Όταν κάποια εξατομικευμένα μέλη μιας Φυλής αναπτύξουν πλήρη αυτοέλεγχο και αυτοδιάθεση, ανεξαρτητοποιούνται από την επίδραση του πνεύματος της Φυλής και άλλων συναφών υπάρξεων.
¨Όπως είδαμε, το σημείο υπεροχής του ομαδικού πνεύματος, όπως και κάθε Εγώ στο παχυλό σώμα, βρίσκεται στο αίμα. Το Μασοριτικό κείμενο φανερώνει πως αυτή η γνώση ήταν κτήμα του συγγραφέα του Λευιτικού. Στην δέκατη τέταρτη στροφή του δέκατου έβδομου κεφαλαίου απαγορεύεται στους Ιουδαίους να τρώνε αίμα επειδή "...η ψυχή κάθε σάρκας βρίσκεται στο αίμα...'' και στην ενδέκατη στροφή του ίδιου κεφαλαίου βρίσκουμε τα εξής:''...επειδή η ψυχή της σάρκας βρίσκεται στο αίμα...το ίδιο το αίμα μεσολαβεί για την ψυχή'', που δείχνει ότι αυτό εφαρμόζεται και στον άνθρωπο και στο ζώο, επειδή στα Εβραϊκά χρησιμοποιείται εδώ η λέξη νεσαμάχ, η οποία σημαίνει ''ψυχή''-όχι ''ζωή'', όπως αποδίδεται στην έκδοση του βασιλειά Τζέιμς.
Το Εγώ εργάζεται κατευθείαν μέσω του αίματος. Το πνεύμα της Φυλής καθοδηγεί τις Φυλές επιδρώντας στο αίμα, όπως το ομαδικό πνεύμα καθοδηγεί τα ζώα του είδους του μέσω του αίματος. ¨Έτσι ελέγχει και το Εγώ το φορέα του, αλλά με μια διαφορά.
Το Εγώ λειτουργεί μέσω της θερμότητας του αίματος, ενώ το πνεύμα της Φυλής(δηλ. εθνικό ή οικογενειακό) επιδρά μέσω του αέρα, καθώς έλκεται στα πνευμόνια. Αυτός είναι ο λόγος που ο Γεχοβά, ή οι αγγελιοφόροι Του, ''φύσηξε πνοή ζωής στα ρουθούνια του ανθρώπου'' εξασφαλίζοντας έτσι είσοδο για το πνεύμα της Φυλής, το πνεύμα της Κοινότητας κ.τ.λ.
Οι διάφορες τάξεις Φυλετικών πνευμάτων οδήγησαν τους ανθρώπους σε διάφορα κλίματα και μέρη της Γης. Στο εκπαιδευμένο διορατικό πνεύμα ενός έθνους φαίνεται σαν σύννεφο που περιτυλίγει και διαπερνά την ατμόσφαιρα ολόκληρης της χώρας που κατοικείται από τους ανθρώπους που βρίσκονται υπό την ηγεσία του. ¨Έτσι δημιουργούνται διάφοροι λαοί και έθνη. Ο Παύλος μίλησε για "τον Πρίγκιπα της Δύναμης του Αέρα"' για "πριγκιπάτα, δυνάμεις" κ.τ.λ. δείχνοντας πως γνώριζε για τα Φυλετικά πνεύματα. Αλλά τώρα ούτε καν μια προσπάθεια δεν γίνεται για την κατανόηση όσων σημαίνουν, αν και η επίδρασή τους είναι έντονα αισθητή. Ο πατριωτισμός είναι ένα αίσθημα που τρέφεται και καλλιεργείται από αυτά. Τώρα δεν ασκεί στους ανθρώπους τόση δύναμη όσο το πνεύμα της Φυλής και είναι σε θέση να δηλώσουν μαζί με τον Τόμας Πέιν(Thomas Paine), ''Χώρα μου είναι ο κόσμος''. Υπάρχουν και εκείνοι που μπορούν να εγκαταλείψουν πατέρα και μητέρα και να αντικρίσουν τους ανθρώπους σαν αδέλφια. Απελευθερώθηκαν από το Πνεύμα της Οικογένειας ή της Φατριάς, που διαφέρει από το Φυλετικό, όντας μια αιθερική οντότητα. Εκείνοι, όμως, που είναι για τα καλά πιασμένοι στα δίχτυα του πνεύματος της Φυλής ή της Οικογένειας, θα υποφέρουν απο την πλέον φοβερή κατάθλιψη αν εγκαταλείψουν την οικογένεια ή την χώρα και αναπνεύσουν τον αέρα άλλου Φυλετικού ή Οικογενειακού πνεύματος.
Κατά το διάστημα που το Φυλετικό πνεύμα εισήλθε στα ανθρώπινα σώματα, το εξατομικευμένο Εγώ άρχισε να αποκτά ένα αμυδρό έλεγχο των φορέων του. Κάθε ανθρώπινη οντότητα κατέστη όλη και περισσότερο συνειδητή της ξεχωριστής της υπόστασης και της διαφοράς της με τους άλλους ανθρώπους, αλλά για αιώνες δεν θεωρούσε τον εαυτό της σαν άτομο, αλλά ως μέλος μιας φυλής η οικογένειας. Το πρόσφυμα ''son'' πολλών σημερινών επιθέτων είναι κατάλληλο αυτού του αισθήματος. Δεν ήταν κανείς απλώς ''Τζον'' ή ''Τζέιμς''. ¨Ηταν Τζον Ρόμπερτσον ή Τζέιμς Γουίλιαμσον. Σε μερικές χώρες η γυναίκα δεν ήταν ''Μαίρη'' ή ''Μάρθα''. ¨Ήταν Μαίρη Μάρθασντότερ, Μάρθα Μαίρησντοτερ. Αυτό το έθιμο συνεχιζόταν σε μερικά ευρωπαϊκά κράτη μέχρι και μερικές γενιές πριν από την εποχή μας' το πρόσφυμα ''son'' διατηρείται ακόμη και το όνομα της οικογένειας τιμάται ακόμη πολύ.
Στους Εβραίους ακόμη και ως τον καιρό του Χριστού το Φυλετικό πνεύμα ήταν ισχυρότερο από το ατομικό. Κάθε Εβραίος θεωρούσε πως πρώτα ανήκε σε μία ορισμένη φυλή ή οικογένεια. Το μεγαλύτερο καύχημα του ήταν πως ανήκε στη ''Σπορά του Αβραάμ''. ¨Όλα αυτά οφείλονταν στο Φυλετικό πνεύμα.
Πριν το ερχομό του Γεχοβά, όταν η Γη ήταν ακόμη μέρος του ¨Ήλιου, υπήρχε ένα κοινό ομαδικό πνεύμα που αποτελείτο από όλες τις δημιουργικές ιεραρχίες, οι οποίες ήλεγχαν ολόκληρη την ανθρώπινη οικογένεια, αλλά ο σκοπός ήταν κάθε σώμα να γίνει ο ναός και το εύχρηστο όργανο ενός ενοικούν τος πνεύματος' αυτό σήμαινε την άπειρη διαίρεση της ηγεσίας.
Ο Γεχοβά ήρθε με τους Αγγέλους και Αρχαγγέλους Του και προκάλεσε τον πρώτο μεγάλο διαχωρισμό σε Φυλές, προσφέροντας σε κάθε ομάδα την καθοδηγητική επίδραση ενός Φυλετικού πνεύματος,ενός Αρχαγγέλου. Για κάθε Εγώ υπέδειξε έναν ¨Άγγελο στο ρόλο φύλακα, ώσπου το εξατομικευμένο πνεύμα να δυναμώσει αρκετά και να ανεξαρτητοποιηθεί από κάθε εξωτερική επίδραση."
Από το Βιβλίο του Μαξ Χέιντελ, Ροδοσταυρική Κοσμοθεωρία
«Και εμείς αυτόν
τον υπέρφωτο γνόφο ευχόμαστε να γνωρίσουμε και να δούμε, χωρίς όραση και χωρίς
γνώση, αυτόν που είναι πάνω από θεάσεις και γνώσεις, αυτόν που δεν βλέπεται ούτε
γνωρίζεται˙γιατί αυτή είναι η πραγματική θέαση και η πραγματική γνώση, και έτσι
υμνείται υπερούσια ο Υπερούσιος με την αφαίρεση κάθε οντότητας, ενεργώντας όπως
όταν φτιάχνουν ένα άγαλμα που είναι από φυσικού του τέτοιο, αφαιρώντας όλα όσα
εμποδίζουν να φαίνεται καθαρά η κρυφή του όψη, και κάνοντας να φανεί με μόνη
την αφαίρεση το κρυμμένο του κάλλος. Και νομίζω πως πρέπει να υμνήσουμε τις
αναβάσεις(ανάβαση δια της αφαιρετικής ή αποφατικής οδού) αντίστροφα απ’ ότι την
κατάβαση(καταφατική οδός)˙ αφού μάλιστα για κείνη αρχίσαμε από τα υψηλότερα και
περνώντας από τα μέσα κατεβήκαμε στα κατώτερα˙ εδώ όμως από τα κατώτερα θα
ανεβούμε στα ανώτερα, αφαιρώντας τα πάντα, για να γνωρίσουμε ολοφάνερα την
αγνωσία που από όλα τα γνωστά και τα όντα περικαλύπτεται, και να δούμε τον
υπερούσιο εκείνο γνόφο, που κάθε φως που κατοικεί τα όντα τον αποκρύβει.»
